Upptecknad efter Elisabet Olofsdotter, Flors i Burs.
-
»ʃymännar vi ja älskä, ʃymännar vi ja ha,
ʃymännar vi ja älskä, ti däss ja läggs i grav.»
Män fadann gäinäst svardä: »Däu skall en intä fa,
i mårgå ska ja lättä den ʃömann ijälsla.» -
Män saint um ’n aftän, när ʃymannen komm,
han klappar uppa pourten mä säinä figgrar sma.
Han rouptä: »ʃönä flikkä, däu släppar mi väll in?
Däu vait jå, att ja jär aldräkerästen din?» -
Å jåmfrun spragg ör säggi, rykkt låsä ifran,
u nä ha han fikk säi, bläi ha järtelit glad.
Ha tou ’an äi sin famn, u ha kysstä han så,
at allä hännäs sårgar di måndä bortgå. -
Um mårgnen mykkä bittit, nä ʃömann skuddä gå,
stou fadann bakum duri, var påst pa hånnom då,
så droug ’en äut säin värjå u rändä äi ’äns bröst.
Hun roupade u skrikade: »Nå mista ja min tröst.» -
ʃön jåmfrun hun bad nå sin fadar at fa låv
i mårgå klåkkän åttä i skoug’n at få gå.
Ja dä vu hun sökä mussikantana säks,
ja dä vi hun dansä u hållä si täkk. -
Dä drakk hun si ett förgiftit glass väin,
ja dätta gärdä hun fö aldräkerästen sin:
»Ja lägg mi äi hans kistå, u sinä äi hans grav,
så väilar ja förnögdar uppå läilä vännäns arm.»