Efter Olof Hermansson, Lingvide i Burs.  
    
    
    
        
- 
    Pa väg’n så möit’n a päikå, o. s. v.
ä päikå, sum va fäin — ja, ja o. s. v. - 
    »Vartän, vartän, mäin päikå?
Vartän, däu ståltä måi?» - 
    »Ja ska ga haim ti min fadar,
sum bour äi lund’n gröin.» - 
    »Va skatt däu gär bäi din fadar,
sum bour äi lund’n gröin?» - 
    »Dä ska ja di bloumar plukkä
at bindä kransar av.» - 
    »Vaim ska di kransana havä?»
»Daim ska min fästman ha.» - 
    Da drägd’n av sitt figgar
en rigg av gull så röi. - 
    »Ta dän, ta dän, mäin päikå,
ta dän, däu ståltä måi!» - 
    »Behald din skägk u däin gåvå, o. s. v.
ja dän mouttagar ai, ja ja» o. s. v.