Efter Olof Hermansson, Lingvide i Burs.
-
Pa väg’n så möit’n a päikå, o. s. v.
ä päikå, sum va fäin — ja, ja o. s. v. -
»Vartän, vartän, mäin päikå?
Vartän, däu ståltä måi?» -
»Ja ska ga haim ti min fadar,
sum bour äi lund’n gröin.» -
»Va skatt däu gär bäi din fadar,
sum bour äi lund’n gröin?» -
»Dä ska ja di bloumar plukkä
at bindä kransar av.» -
»Vaim ska di kransana havä?»
»Daim ska min fästman ha.» -
Da drägd’n av sitt figgar
en rigg av gull så röi. -
»Ta dän, ta dän, mäin päikå,
ta dän, däu ståltä måi!» -
»Behald din skägk u däin gåvå, o. s. v.
ja dän mouttagar ai, ja ja» o. s. v.